Hallo, als (weer) beginnend aquariaan heb ik nu een aardige bak draaien van 180x55x55. Maar voor het zover was is er nogal wat aquariumwater door de Rijn gestroomd. Ik vond het leuk mijn memoires maar eens vast te leggen en wil jullie die niet onthouden. Veel leesplezier:

Ron van Leeuwen

"ahh joh, pap, ahh joh toe nou", zeurt onze jongste dochter voor de zoveelste keer. "Laten we nou visjes nemen".
Mocht u kinderen hebben dan zult u dit ongetwijfeld herkennen. Huisdieren hebben op kinderen nu eenmaal een onverzettelijke aantrekkingskracht. En huisdieren hebben wij in ons dertigjarig huwelijk altijd al gehad. Katten in veelvoud, twee honden, een blauwe maandag een konijn maar dat bleek niet voor ons weggelegd en aquariums, twee in het getal en telkens ook weer na een aantal jaren gestopt om meerdere redenen. De laatste keer was dat om dat dit levend lampje moest wijken voor een computermeubel. Wij waren één van de eerste met een dergelijke toverdoos. Dat was nieuw en leuk dus hup, verkopen die vissenbak. Nu wonen we sinds acht jaar in een woning met een corridor tussen woonkamer en keuken en de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het woord aquarium wel eens liet vallen maar dat, na de alleszeggende blik van mijn echtgenote gauw weer inslikte. Maar nu was het weer zover. Zij liet een schoorvoetend “Oké, ik vind het goed maar dan moeten er eerst een aantal andere zaken gebeuren� horen.
Pas nadat onze laatste hond is overleden, de keuken verbouwd, een laminaatvloer gelegd en onze antieke buffetkast, welke inmiddels dusdanig was aangevreten door een tijdelijk bij ons in het recente verleden logerende kruising tussen een Bordeauxdog en een Cane Corso (Italiaans voor grote hond), dat deze geen enkele waarde meer bezat. Nou ben ik tot veel in staat maar bij dit eisenpakket zakte de moed mij in de schoenen.
Hoewel onze ouwe Saar, een zalige, stinkende, verharende niet luisterende Engelse Basset van 11 jaar al flink tobde met haar gezondheid wenste ik haar toch het eeuwige leven. Dus het idee bleef nog maanden in de ijskast en verdween zelfs bijna geheel uit onze gedachten. Maar toen kwam dan toch het moment dat we afscheid moesten nemen van die ouwe sloeber. Nu sta ik redelijk recht in mijn schoenen maar het in laten slapen van een huisdier als hond of kat is geen pretje. Zeker niet als je deze taak, die schijnbaar zonder morren aan mij is toebedeeld, voor de 5e maal op je moet nemen. Ik was weer geheel van slag en beloofde mijzelf en iedereen binnen ons huisgezin dat dit de laatste keer was geweest. Nu gaan we alleen nog maar dieren houden die in emotionele zin minder bij je los maken wanneer je er afscheid van moet nemen. Vissen dus!
Het eerste wat ik deed was de website van Paluzee opzoeken en ja hoor, of het zo moest zijn, de zaal waar deze vereniging uit Zoetermeer haar lezingen hield, was inmiddels op een afstand van twee maal vallen van mijn huis en diezelfde week was er een lezing van de Nestor op aquariumgebied; Willem Tomey. Op naar Buytenhage.
Een beetje als een eend in een vreemd pakhuis liep ik de zaal in op zoek naar oude bekende gezichten. Willem van Wezel, eens een tijdje een collega van me, en van wie ik wist dat hij gestopt was met vissen houden om verder het leven door te gaan met een aantal Postduiven liep ik als eerste tegen het lijf en dus u begrijpt dat ik verbijsterd was hem als een van de eersten tegen te komen. Handen schuddend met iedereen om de felicitaties van zijn zojuist behaalde 2e plaats van Nederland in ontvangst nemend. Een feest van herkenning ontstond er toen hij mij zag. Er werden weer een aantal oude verhalen uit de doos gehaald en het ijs was snel gebroken.
Tijdens de lezing lagen er catalogi van de firma Zajac uit Duitsland op tafel. Heerlijk om je hierin te vergapen aan alle oude, bekende en nieuw ontwikkelde producten. Als een kind in de bekende ballenbak ging ik met de catalogus naar huis om vervolgens dagenlang mijn echtgenote door te zagen met allerhande producten. Met Willem werd een datum afgesproken om eens daar naar toe te gaan om te shoppen want ik moet zeggen dat het,na de catalogus te hebben bekeken, de moeite loont daar eens een bezoek te brengen zeker wanneer er flink ingekocht moet worden. De prijzen liggen er gemiddeld 10% tot 20 % lager dan in Nederland. Dus medio februari gingen Fred, Willem, Jortia mijn dochter en deze stakker op pad. Na een kleine twee uur kwamen we bij een soort Intratuin op aquariumgebied. Het overtrof onze stoutste verwachtingen, we waren er even helemaal stil van. Overal waren U-vormige nissen opgesteld van ongeveer 10 meter in het vierkant met in het midden een balie met een medewerker. Elke nis behartigde vaak slechts één product. De medewerkers waren deskundig en zakelijk, Deutsche Gründlichkeit alom.
Nu kwam ik bij dit gigantische warenhuis ook nog een stelling tegen met zakken groene korrels met daarop een etiket waarvan de tekst uitnodigend vermeldde: "Planzenfutter". "Hé", zeg ik tegen Willem, zou dat iets zijn?". Willem, altijd alleen gelovend en stavend op zijn eigen ervaring keek nietszeggend naar de zak en haalde zijn schouders op. "Kweet niet, zou wel eens geconcentreerd spul kunnen zijn, moet je voorzichtig mee zijn" en liep vervolgens ongeïnteresseerd door. Och, het zal er wel voor dienen, baat het niet dan zal het misschien ook wel niet schaden....dacht ik. De waarheid leerde echter anders enkele weken later toen het aquarium werd gevuld. Intussen was Fred bezig zijn boodschappenkar vol te laden met allerhande PVC artikelen. Kraantjes, knietjes, T-stukjes, je kon het zo gek niet noemen of het werd ingeladen. Ik associeerde dit wederom met het verleden waarbij ik een half jaar heb bijgedragen aan de vervaardiging van industriële kationanion waterontharders waarbij een labyrint aan leidingen ervoor moest zorgen dat er aan het einde van de leiding H2O uit zou komen. Wat een verschil met de huidige Osmose apparaten! Ik maakte hierover een geintje naar Fred dat ik geen tandem-asser als vervoermiddel had laat staan een aanhanger maar deze ging onverdroten door met inladen. Maar Fred wilde geen slangen meer maar slechts vaste leidingen Zijn donkere kraaloogjes begonnen alleen maar steeds harder te glimmen naarmate de tekening in zijn hoofd zich ontvouwde om zodoende exact de juiste spullen in te slaan.

Met twee karren met “koppen� erop togen we naar de kassa’s Nu zijn Duitsers normaal redelijk modern ingesteld maar in dit bedrijf had het computertijdperk nog niet de dames achter de kassa’s bereikt. Niks scanners en streepjescodes dus, gewoon met de hand inkloppen. Tegen de tijd dat Fred aan de beurt was om af te rekenen draaide met zijn niet te smalle rug, voltrots zijn volgeladen doos met pvc artikelen om richting de lieftallige caissière. Haar gezicht zal ik niet gauw vergeten. Äber jetzt gehts loss�riep zij wat bleek rond de neus . Ik zag haar denken: Da geht mein tzwölf oertje.
Prachtig, je kon me wegbrengen, ik kraaide het uit van plezier. Toen bleek dat hij met alle goederen lichtelijk zijn maximale budget had overschreden, stelde ik voor om alle pvc artikelen te laten terugnemen, “kunnen we lachen, zijn we echt een dagje uit�. Maar Fred deed maar een beroep op zijn pa. “Tja, het blijven toch je kinderen, hé� gaf Willem mij een knipoog terwijl hij zijn platvink trok.

Het meubel moest qua vormgeving uiteraard bij de aanwezige inboedel passen die over het algemeen uit antiek geloogd grenen bestond. Nu had ik dit proces nabootsend aardig onder de knie en tweemaal behandeld met bijenwas en uitgewreven mag de kast er zijn. Ik ben er apentrots op. Dus op naar Hoevelaken om de bak te halen. Toen we bij de leverancier aankwamen bleek deze geheel te zijn vervaardigd uit 8 mm glas (180x55x55 cm) dus de schrik sloeg mij om het hart. Maar ook hier boog Willem op zijn jarenlange ervaring en stelde mij gerust. De bak was netjes gelijmd en gezien het grote aantal bakken ter plaatse in voorraad vertrouwde ik op de kwaliteit van dit bedrijf. Dus snel werd de bak in mijn Mondeo geschoven. Ik leek wel een rouwwagen op weg om het lijk van Sneeuwwitje op te halen. Ik grapte nog door de weg in de Navigatieset naar Kaatsheuvel in te toetsen maar we zetten toch maar koers naar Zoetermeer..

Thuis aangekomen werd de bak netjes en vakkundig in het meubel geplaatst. Mijn vrouw was, door de “dunte� van het glas inmiddels nogal stil geworden en mijn zwager die meehielp bij het sjouwen maar behoort tot het stafpeloton doemdenkers gooide er nog een flinke schep boven op. “Hoeveel liter stroomt er nu uit als ie klapt?� vroeg ie ietwat paniekerig. Mijn vrouw ging maar boodschappen doen en liet de boel de boel. Mijn zwager bleef doorgaan, “Je mag wel een rubber trekker klaar zetten, des te sneller kun je al dat water in de kruipruimte vegen. Blijft er nog iets over van je nieuwe parketvloer�. Willem keek me aan en fluisterde in mijn oor: “Hoe haal je de batterijen uit die vent?� Maar uiteindelijk was iedereen weer de deur uit en kon ik mijn jeukende handen laten gaan. De Juwelachtergronden werden vakkundig met zwarte kit vastgelijmd en naadloos tegen elkaar geschoven. Dat gaat uitstekend, Flinke dot kit in de scheidingsnaad, lekker boetseren en je ziet er geen barst meer van. Vervolgens drie zakken vuil maaszand. En toen kwam het wonder aan bod waar ik al die tijd in had geloofd, Een halve zak leem werd uitgestrooid en een half pond van de “mestkorrels� werden toegevoegd vooraleer met twee zakken fijn grind de hele zaak werd afgedekt. En nu maar vullen. Aangezien ik de kwaliteit van de bak toch niet helemaal vertrouwde had ik een vulconstructie gemaakt waarbij ik met een Eheimkraan op elk moment de slang tijdens het vullen kon afsluiten aangezien ik anders eerst naar boven zou moeten lopen om de kraan dicht te draaien en mijn huisgenoten hadden geen zin om al die tijd een wake te houden bij de douchecelkraan.
Halverwege het vulproces draaide ik de eheimkraan dicht om de naden op lekkage te controleren. Het zag er goed uit. Tot ik plotseling een doffe pffft hoorde alsof je fietsband klapt. De waterdruk in de dichte slang was klaarblijkelijk te hoog voor de slangbevestiging van de kraan en de slang ging als een vervaarlijk monster hevig water uitbrakend door de kamer. Nu ben ik redelijk elastisch maar de beweging die ik nu maakte om de slang te grijpen en dicht te knijpen leek meer op een reflex van iemand die dreigt van de Eiffeltoren te vallen. Maar al met al was het een natte bende. Snel dweilen want laminaat is allergisch voor zoveel vocht. Uiteindelijk kwam de 480 liter toch nog waar het hoorde namelijk IN het aquarium. ‘s Nachts droomde ik dat de hele Atlantische oceaan in mijn huis terecht was gekomen en dat ik een duikbril een snorkel nodig had om mijn vissen te kunnen bekijken. Een tafereel dat ik ooit eens bij een bungalowpark had gezien en als redelijk bizar ervaarde.

De volgende morgen stond ik nieuwsgierig op. Even dacht ik nog om eerst mijn laarzen aan te trekken maar ik besloot vol vertrouwen naar beneden te gaan. Anders had onze kat waarschijnlijk wel alarm geslagen. Toen ik mijn pas gevulde aanwinst aanschouwde bleek deze in ieder geval waterdicht. Wel vond ik het vreemd dat het water melkwit van kleur was geworden maar ik dacht dat dat zo hoorde. En vol goede moed ging ik naar Willem om de nodige planten op te halen. Deze steun en toeverlaat gaf me een scala aan soorten mee om te proberen. Ik rangschikte ze naar beste weten. Plotseling zag ik een luchtbel uit de bodem komen, en even verder nog één, en nog één. Ook werden er groene gezwelachtige kraters opgerispt die mij deden denken aan het ontstaan van de aarde. Na een uur zag ik een soort witte mist over de bodem verschijnen die langzaam dikker werd. Even dacht ik een geigerteller te moeten huren want dit was wel het meest bizarre wat ik ooit bij een aquarium had waargenomen. Ik nam de telefoon, belde Willem en sloeg alarm. Willem kwam snel, met Fred en maat Sjaak om zijn deskundig oordeel te vellen. Binnen tien seconden zag ik het leedvermaak op hun gezichten verschijnen. Grijnzend vroeg Willem om de zak Plantzenfutter. Ik pakte hem uit de kast en las het etiket nog eens grondig op de samenstelling, daarin ontdekte ik ingrediënten die ook voorkwamen in de brokken van onze kat, 20 % ruwe celstof, 4 % vet, 5 % ruwe eiwit. De korrels bleken een hoogwaardig visvoer te zijn voor plantenminnende vissen!! Ik had dus een half pond visvoer in de bodem verwerkt die nu leek op een laboratorium van een goede griezelfilm. “Dit gaat hem niet worden�, riep Willem zelfverzekerd. “Morgen kom je me om 9 uur ophalen, we gaan nieuw zand en grind halen en beginnen helemaal opnieuw�. De moed zakte mij in de schoenen. ‘Avonds heb ik in mijn eentje een fles goede Bordeaux soldaat gemaakt. Niet dat ik zo’n drankorgel ben maar dit was nu even nodig. De volgende dag zijn we met goede moed begonnen en met Willem’s ervaring draaide de boel weer rond het middaguur. De stank die van de bodem afkwam nadat het water was verwijderd was ongehoord en elke vergelijking hiermee is het vermelden niet waard want dan wordt het een onsmakelijk verhaal.

Nu twee maanden verder draait de bak goed, nog een klein beetje draadalg maar dat is niet hinderlijk. De aangekochte vissen hebben klaarblijkelijk door dat het lente is want er wordt naar hartelust gepaard. Achteraf kan ik alleen maar stellen dat ik, zonder de hulp van Willem en Fred waarschijnlijk de bak alweer van de hand had gedaan. En is er nu nog een moraal in dit verhaal? Ik denk het wel. Zorg dat u voorzichtig bent met de aankoop van middelen waarvan niet bekend is wat zij doen! Zorg dat u, wanneer u beginner bent een geduldige echtgenoot(e) heeft en heb vooral zelf geduld, dan kan en zal dit uitgroeien tot een prachthobby! En last but not least: KEN UW TALEN!

12 mei 2006
Ron van Leeuwen
_________________
Groeten
Ron van Leeuwen