Hallo lezers,

In navolging van de verslagen van voorgaande zeer geslaagde VVV meetings, bij deze dan ook weer een verslag van een zeer lange, vermoeiende, maar leuke trip.
Deze keer hadden we gezamenlijk gekozen om België onveilig te gaan maken.
De bestemmingen waren Aquatopia en Antwerpen Zoo, gelegen in het stadshart van Antwerpen. Gezien we akelig vroeg op de dag moesten vertrekken, verliep de reis snel en voorspoedig, totdat we het centrum naderden. Het eerste en enige bord “omlegging� verwees ons naar een doolhof van eenrichtingsverkeer. Toen we een Antwerpenaar aanschoten met de vraag, waar zich de Zoo bevindt, bleek dat we al 3 x een rondje om het park waren gereden.
Toch nog ruim op tijd bedachten wij ons, dat wij de enigen niet zouden zijn, die daar last van zouden krijgen. Naast de entree troffen wij (ondergetekende, Marco en Yme) enigszins verbaasd over de vlotte aankomst van notabene Hans7 met Martijn en Sugarlevi aan.
Een kopje koffie lokte ons een horecagelegenheid in, alwaar we vanachter het raam een mooi overzicht hadden, wie er allemaal het Koningin Astridplein over kwamen klauteren.
Noch onze Belgische vrienden, noch den Ollanders hadden verwacht, dat het open gebroken plein nogal wat eisen stelde aan de loopvaardigheid.
Na de snelle koffie begaven we ons via de hindernissen richting Aquatopia, waar al een grote groep VVV’ers voor de deur stond te wachten.



We waren nog niet compleet, dus nog maar even wachten in de ijzige ochtendwind. Wie we nog zeker in de verste verte niet zagen aankomen, waren Marco en Sieldra. Uiteindelijk kregen we een telefoontje, dat deze mensen weer op de ringweg waren beland richting Rotterdam. Dat kon dus nog wel even duren, dus zijn we naar binnen gegaan. We werden verdeeld in 2 ploegen en kregen een gids mee.
Een donker jungle-achtig grotje leidde ons naar een poeltje met vegetarisch piranhas van een halve meter, een vlagcichlide, die ik vanaf de bovenkant voor een Discusvis aanzag, wat enorme Meervallen en een Arowana. Verder kwamen we langs de eerste bakjes met prachtige pijlgifkikkers, welke hier wel giftig bleken te zijn in gevangenschap, volgens de gids.
Vervolgens kregen we een groot aantal Citroencichliden te zien en wat kleine Discussen.







Daarna het zeegedeelte, eerst een speelse Octopus in een “huisje� van cilindervormige constructie, waar deze in kon spelen, maar voor de ogen van de toeschouwer nogal het idee gaf, dat er iets aan de ogen mankeert. Toen wat Steenvisjes gespot, waar niet mee te spotten valt. Op naar het Mangrovedeel, alwaar we Roggen aantroffen, een klein haaitje en wat Zilverbladvissen. Via kruip door sluip door naar de Leguanen, die daar los rond liepen en toch niet ver van hun warmtelampen zouden gaan.



Via een roltrap met soundeffects van Jaws, omgeven door een decoratie, wat de binnenkant van een Haai moet voorstellen, werden we door een claustrofobische tunnel van transparant kunststof geloosd en konden we mooi de onderkanten van grote Roggen en Haaien bekijken, die vanuit een andere locatie met een vlak stuk kunststof 2 x zo groot bleken te zijn.
Toen was er de gelegenheid voor een sanitaire stop en het nuttigen van versnaperingen en werd het tijd te gaan verzamelen voor de entree om naar de dierentuin te gaan.
Deze bevindt zich letterlijk op een steenworp afstand en stenen waren er voldoende.
Maar wat schertste onze verbazing? Marco en Sieldra zaten buiten volstrekt ontheemd op de trap te wachten. Volgende keer organiseren we een puzzeltocht.
Omdat mensen met kinderwagen via de liften moesten het gebouw moesten verlaten, hebben we nog even gewacht en vertokken we naar de Zoo.
Daar troffen we rijen aan, waar ik paniekaanvallen van krijg, maar Lenny had gelukkig al de groepskaarten paraat en al zwaaiend met de vouchers liep Lenny op een volslagen doorgedraaide kaartjesknipper af. Er miste iets….iets met een betalingbewijs of zo. De kaartjesknipper begon agressieve neigingen te vertonen, toen hij na 30 seconden bemerkte, dat er een grote groep de ingang blokkeerde. Het duurt namelijk heel even voordat een grote groep geheel doordrongen is van het feit, dat er iets niet blijkt te kloppen met de kaarten.
Al steeplechasend begaf Lenny zich naar de balie van Aquatopia, waar hij nl. alles al had voldaan. Sieldra en ik gingen maar in die benauwde rij staan, want Sieldra had natuurlijk nog geen entreebewijs en ik moest de gidsen voor de Zoo regelen. Gelukkig was dat wel al doorgedrongen. Daar kwam Lenny met de verlossende kladjes en konden we eindelijk naar binnen. Alhoewel? Dat kon pas nadat de kaartjesknipper ruzie had met een voorgangster, die een abonnementskaart had en hij deze niet lang genoeg mocht onderzoeken op echtheid.

Goed, dat hadden we ook weer gehad.

Op naar een eetgelegenheid, maar welke? Hmmmm..de rustigste maar. Echter bleek bij aankomst, dat deze budgetair niet zo geschikt was, dus dan maar naar de overvolle, luidruchtige zelfbediening met een zeer hoog kinderwagengehalte en vooral heel erg veel friet.

Daarna naar de gidsenontmoetingsplek, alwaar we wederom in 2 kampen werden verdeeld, nadat men moeizaam een keuze kon maken, in welk kamp men zich zou gaan begeven.

Het eerste relaas van onze gids was gefocussed op het feit, dat het park is ontstaan op een plek, waar toen nog geen bebouwing was. Zo door de eeuwen heen is er omheen gebouwd en is de stad ontstaan. Pas later, dus eenmaal ingebouwd, kon de dierentuin worden uitgebreid door schenkingen van de eigenaren en hun omliggende percelen en huizen.
Dit verklaart ook, waarom je midden in de stad geen enkel kenmerk van die dierentuin terug vindt op de openbare weg, waardoor je dus inderdaad rondjes blijft rijden. Zeker zonder wegbewijzering wordt dat knap lastig.

Enfin, we komen opgesomd langs Flamingo’s, Beverratten, Giraffes, Olifanten en een heel klein Olifantje, die samen met moeders een bad nam. Een tafereel, waar ik uren naar kan kijken. Toen het reptielenhuis, wat een dag eerder was geopend. Dat was ook wel te merken, want veel verblijven waren nog under construction en de dieren, die er wel al waren gehuisvest, waren nog een beetje schuw. Deze moesten hun omgeving nog verkennen.

Ik vergeet bijna het aquarium gedeelte in Zoo zelf.
Hier kan onze AART nog een puntje aan zuigen:





Het Maan- en Discusvissenkamp heeft zich verzoend:



Deze kikkers heeft men mij uit mijn hoofd weten te praten:



Ook wij werden in de gaten gehouden :



Het is groot en heeft rood haar :



Dit zijn ook dieren, maar minder geliefd bij de mens:




Via trapjes, glooiingen en mooi aangelegde paadjes, de hoefdieren, katachtigen en beren.
Jammer dat de Tijger zo slecht was te zien, maar die kon niet anders, dan heel ver weg een stukje dierentuin krijgen, omgeven door een enorme sloot water, want die scheen het al eens gepresteerd te hebben richting bezoekers te zwemmen en vanuit het water toch een heel end richting balustrade te springen, zonder grond onder zijn lieve zachte pootjes.

De rondleiding liep ten einde en we namen afscheid van de uitstekende gidsen.
Deze gaven te kennen in het najaar en de winter wel de mogelijkheid te kunnen bieden een kijkje achter de schermen te geven. Dus de animo zal nog onderzocht worden op VVV.

Eindelijk zon en tijd voor terrashangen.



Een aantal mensen waren nog razend benieuwd naar de plantenkassen. Het trefpunt was “het terras�. Ik begon wat uitputtingsverschijnselen te krijgen, maar dat werd al snel hersteld door de zon en een stoeltje.
Een brutale Merel met een stukje patat moest een niets vermoedende Martijn nog even bombarderen. Het arme kind zat rustig een drankje te drinken en schrok zich een hoedje.
Maurits voorzag de hele ploeg nog van monsters met wafers van Hikari, maar was i.v.m. met zeer jonge kinderen genoodzaakt zich richting huis te begeven. Dat gold voor meer mensen met jongbroed. Voor deze mensen en kinderen een lange en slopende dag bijna achter de rug.
De rust keert pas weder in de auto.

En toen…..
Volgzaam achter de inboorlingen aan, genaamd Wim en Lenny. Geheel
overgeleverd aan het richtingsgevoel van deze 2 heren van stadsplattegrond naar stadsplattegrond, langs wat louche aangelegenheden, hadden we het tropische eettentje gevonden. We werden in totale quarantaine, maar wijs van de bediening, op de bovenste etage geïnstalleerd.
Onder het genot van een aperitief namens VVV bekeek iedereen aandachtig de menukaarten, welke de enorme keuze eigenlijk niet makkelijk maakte. Het diner was voortreffelijk en de pret niet minder.

Hieronder is mede onze lieftallige Kliko (Yme) te bewonderen.



Omdat ik er niet onderuit kom mijn vandalistische neigingen te openbaren en Aukes dat met gevaar voor eigen leven willens en weten moest vastleggen:
Mea culpa



We hadden nog wat kilometers voor de boeg. Het begon al te schemeren, dus werd het afrekenen geblazen en tijd om afscheid van elkaar te nemen.
Antwerpen verlaten, ging ons een stuk soepeler af.
Echter verliep de terugreis niet als geplanned. In een bocht, vlak voor Breda stond Hans7 met passagiers stil op het verdrijvingsvlak. Problemen met olie of iets dergelijks. De ANWB had al toegezegd binnen 10 minuten ter plekke te kunnen zijn. Om Hans een omwegje en tijd te besparen, sprong Sugarlevi bij ons achterin. Gezellig naast Yme al babbelend eerst Utrecht in.
Het was even een zware taak voor Sugarlevi haar huis te vinden, maar daar zijn we uiteindelijk ook weer terecht gekomen. Yme moest nog even worden beheerst, wegens indirekt aandringen op een bezichtiging van de bakjes van Sugarlevi. Het liep immers al tegen elven en Yme moest ook nog keurig worden gedropt.
Ook daar werden we heel gastvrij uitgenodigd een drankje te nuttigen, maar we waren er helemaal doorheen. Lamme benen, rode slaperige oogjes en een schorre stem noopten ons in slaap gewiegd te worden.

Tenslotte hopen wij, dat éénieder met volle teugen van deze dag heeft genoten en groet ik allen, waarvan ik geen afscheid heb kunnen nemen interactief met terug werkende kracht.

Een diepe buiging voor de voorbereidingen van Sugar en de correcte afhandeling en organisatie van Wimlett en Lenny.

Met dank aan De Aquariumwinkel voor het sponsoren van de gidsen.

Is getekend Kardinaaltje.