Eindelijk was de dag aangebroken van de meeting in Duisburg.
Zoals afgesproken zouden een aantal mensen elkaar treffen op een vage carpoolplek in Arnhem en vanuit daar door rijden naar Duitsland.
Gezien onze auto al gevuld was met volk besloten we rechtstreeks te gaan. Dat scheelde weer ochtendtijd. De navigatietalenten van Yme hebben ons naar Zoo Welke gebracht, alwaar we als eersten op de parking op de rest stonden te wachten voor de verandering, want meestal komen wij als laatste aan sukkelen. Douwe stond eerst bij Zoo Zajac voor de deur, die had zijn eigen programma bedacht. Wat zijn die mobieltjes dan een uitkomst.
Beetje bij beetje kwam iedereen aan en de groep werd steeds groter. Als laatste natuurlijk weer Hans, want die rijdt graag eerst een paar keer langs zijn bestemming heen en weer.

We moesten een keertje naar binnen, dus in optocht richting Eingang.
Dat schiep ook weer wat parkeermogelijkheden voor de Oosterburen.
Nu is Zoo Welke kleiner dan Zoo Zajac, maar voor Nederlandse begrippen nog altijd ongekend groot. De hele meute rende natuurlijk als eerste naar het toilet en dan pas naar de aquariumafdeling. Zelf heb ik me het eerst staan vergapen aan de kitschfrutsels.
Waarom weet ik niet, maar die hadden van die leuke kleurtjes. De bakken zien er redelijk goed uit en er was een enorm uitgebreid assortiment randapparatuur aanwezig.
Opvallend vond ik de sortering p.v.c. en kranen. Die kun je heel makkelijk uit de schappen pakken en op elkaar passen, zonder eerst naar een loodgieterspeciaalzaak te moeten.
Ook hoef je er dan thuis niet achter te komen, dat alles niet past, omdat het in een verpakking zit, waarvan ze blijkbaar bang zijn, dat je die na aanschaf open maakt.

Ik heb veel soorten vis gezien, waarvan ik de wetenschappelijke namen niet ken, maar we hadden AART, onze wandelende encyclopedie meegenomen. Onvoorstelbaar, wat die man aan kennis paraat heeft. Vooralsnog is alles me natuurlijk weer ontschoten.
Ook het plantenaanbod was ruim vertegenwoordigd. In tegenstelling tot de volgende megastore, die op de planning stond, waren hier wel redelijk wat stengelplantensoorten.


De schappen met decoratiematerialen zaten ook bomvol met uitgebreide keuzemogelijkheden.
Zo enorm veel. Als je iets zoekt, moet de juiste er bijna wel tussen zitten.

Nadat ik de meeste bakken had begluurd, ben ik met Watje naar de poezenspeeltjes gegaan en hebben we wat “fakeprooien� meegenomen.

Voor alle andere huisdieren is uiteraard ook alles aanwezig.

Uiteindelijk waren we uitgeshopt daar en werd het tijd Zoo Zajac onveilig te gaan maken.
In colonne en vol vertrouwen tuften we achter PeterH aan. Die heeft zo’n flitsende tomtom, die Bram heet. Maar ook Bram bleek het allemaal niet zo goed te snappen, want we zijn wel 3 x over dezelfde rotonde gedraaid, langs de Bahnhof geslingerd en allerlei straatjes door geloodsd, waarvan ik de indruk had, dat ik dat die dag al eerder had gezien.

Eind goed, al goed, want onze gids wist ons toch nog op de plek van bestemming te krijgen voor sluitingstijd. We staan voor Zoo Zajac.
Ha, een Imbiss dachten sommigen….en daarna naar binnen.



Na de entree loop je onder enorme bakken door.
Eerst een gigabak met goudvissen en daarna voornamelijk Zuid-Amerikaans. Het naslagwerk AART liep naast me en die ratelde alle namen en eigenschappen van die dieren op.
Bij deze zaak ligt de nadruk vooral op de vivaristiek.

Dit “winkeltje� is zo astronomisch groot. Je verdwaalt er letterlijk. Zelf heb ik niet eens alles gezien. We liepen langs wat vissenbakken. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het zwom er wel.



Ook waren er veel ingerichte bakken te zien. De Tetrabak gaf echt het gevoel aan het snorkelen te zijn. Als je echt eens reuzen Vallisneria wilt zien, dan kan dat daar.

Verder waren de producten gesorteerd op merk en niet op artikel, zodat je wel even zoet bent met het vergelijken van de prijzen. Je moet dus geen haast hebben.



Tevens was er na het achterste gedeelte een buitenafdeling met tientallen zwembaden en vijvers, waar koudwatervissen in zaten en er stromingspompen ter illustratie waren aangesloten. Er was 1 vijver met een paar enorme steuren, die je via een bordesje vanaf de bovenkant kon bekijken.



We liepen de winkel weer in. Inmiddels waren mijn benen, voeten en rug wel hoognodig aan een time out toe, maar ergens zitten ging niet, behalve op de grond.

Ik belandde bij de reptielenafdeling. Een tip: Als je geen geld hebt voor de dierentuin, kun je net zo goed hierheen gaan. Een heuse Kaaiman, gevaarlijk addergebroed, vogelspinnen, biggetjes (ja bij de reptielen en ik denk dat ik weet waarom ), grote Varanen, Leguanen, Gordeldieren, noem maar op. Niet alles staat bij mij als huisdier te boek, maar wel ontzettend leuk om naar te kijken en de hokken waren mooi ingericht, schoon en netjes.







We zijn natuurlijk naar eigen interesse opgesplitst daar, dus zo af en toe kwam je een bekende tegen, waarmee je van gedachten kon wisselen, over al dat overweldigende spul.

Ook waren de prijzen erg vriendelijk over het algemeen. Wanneer ik opnieuw ga inrichten en veel dingen nodig heb, zou ik er een tank benzine aan op rijden.



Na een paar uur zakte ik door mijn landingsgestel, dus ben ik alvast naar buiten gegaan, alwaar er ook al een paar mensen stonden, hingen, zaten (op een ijzer hekje).

Er druppelde steeds meer VVV’ers naar buiten. Langzaam aan vraagt de één zich af, waar de ander blijft en zo bleef het even een klucht met stuivertje verwisselen.
Ondertussen stonden we natuurlijk weer vreselijk in de weg op de parkeerplaats.
Veel bestuurders moesten wat meer dan normaal aan hun stuur draaien.

Toen de groep compleet was, kon Aukes het niet laten een groepsfoto te maken met zijn nieuwe toestel, waarvan ie net heeft ontdekt, waar de aan- en uitknop zit.




Dat toestel blijkt zoveel te wegen, dat zijn wederhelft alle inkopen moest dragen.
Gezien de mooie foto’s, die hij toch nog voor elkaar heeft weten te krijgen, is hem dat hopelijk vergeven.

Een paar mensen waren niet in de gelegenheid mee te eten, dus daar namen we afscheid van.

De volgende processie diende zich aan, richting restaurant. Hier wist ook weer alleen de voorste auto de route. 9 Hollandse vehikels stapvoets achter één, om elkaar niet kwijt te raken met 1 Belg ertussen. We kwamen bij de parkeergarage aan, maar er miste een voertuig.
Het laat zich niet raden…Hans7. Apisto ziet Hans toevallig verkeerd voorgesorteerd staan en de hele meute rent gillend en zwaaiend achter Apisto aan om over de railing de aandacht te trekken van Hans. Hèhè… gelukkig…we vielen op.
Na een flappentapronde van een aantal mensen, waarbij de niet tappende mensen even moesten wachten voor de bioscoop onder een glazen afdak, v.v. dode duiven, begaven we ons richting Stube.
Die Leute van die Stube voelden de bui al zeker hangen, want we werden in een afgezonderde ruimte gezet. Niet geheel onterecht en niets heeft de pret kunnen drukken.
Dat is onmogelijk met zo’n groep grappenmakers en als er dan een biertje wordt geserveerd, welke was aangeboden door Fons, wordt de jolijtstemming alleen maar groter.
Het volume van de glazen was daar ook debet aan.
De maaltijden waren ronduit goed te noemen en de sfeer dus nog beter. De klok tikt door en voor we het wisten, was het tijd om te gaan. We namen afscheid van elkaar en misschien wel nog een keer en nog een keer. Op naar de parkeergarage, waarvan we allemaal heel hard hoopten, dat die nog open zou zijn. Gelukkig wel dus. In de lift kreeg ik nog even de schrik, dat Yme gereanimeerd moest worden, maar die was gewoon aan het lachen.
Nu echt op naar huis…..tegen twaalven waren we thuis.

Onze dank gaat uit naar iedereen, die voor deze dag hand- en spandiensten heeft verleend en naar alle deelnemers. We hebben met zijn allen voor een voortreffelijke dag gezorgd, die wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is.

Note:
Ik heb dit stukje geschreven vanuit mijn eigen ervaring die dag, omdat we niet de hele dag doorlopend met zijn allen bij elkaar zijn geweest.