Wij mensen rouwen om geliefden die overleden zijn. Begrafenis, crematie, mooie teksten als toespraak…tranen, omhelzing, troost (proberen te) geven, kopje koffie, plakje cake etc. Ik ben zelfs naar crematies geweest waar we alleen maar champagne kregen om onszelf wat op te vrolijken.
Mijn vraag: kan een vis eigenlijk rouwen?
Mijn twee maanvissen waren de heersers van de bak. Altijd bij elkaar. En…toen ging de partner dood. Ikzelf vond dat vreselijk, want ik heb inmiddels geconstateerd dat, als er iets met een grote vis gebeurt, ik dat erger vind dan met een kleiner visje. Niet aardig van me, dat kleintje is net zo ziek en beroerd, maar het zij zo.
Maar de vrouw van mijn maanvis was stervende. Doodziek. Beroerd.
Na een paar dagen dood, ik was er zelf ook even stil van, maar heb haar een goede begrafenis gegeven.
Mijn vraag `kan een vis eigenlijk rouwen?` werd bevestigend beant-woord. Het mannetje heeft wel drie weken lang in een hoek gehangen waar zijn vrouwtje altijd haar favo-riete plek had.
“Vissies in een bakkie�. Tsja, Elk levend wezen, groot of klein, lopend, kruipend, vliegend of zwemmend, ergens blijken we allemaal toch wel gevoelens te hebben……ook een maanvis.

Lotje