Het leed dat vissen kopen heet….

Al tijden droomde ik van die ene soort vis, die ik dolgraag in mijn bak wilde hebben. Maar altijd moest ik weer nee zeggen, want óf de bak was te klein óf het was geen goede combinatie met mijn andere vissen - jarenlang waren er teveel anti-argumenten.
Maar op een dag was mijn bak helemaal klaar om mijn jeugdliefde aan te schaffen. Dus samen met vriendlief naar de LFS. En oh, daar zwommen ze: de diamantgoerami’s! Samen met de verkoper probeerde ik het mooiste mannetje en twee topvrouwtjes uit te zoeken. Niet makkelijk, want die jonkies tonen nog bijna of geen verschil. En dan krijg je ook nog een opmerking van vriendlief, die me zachtjes in de winkel toefluistert: "op het plaatje vond ik ze toch stukken mooier". Dat helpt ook niet echt.
Terwijl de eerste verkoper aan mijn vriend probeert uit te leggen dat de volwassen dieren écht mooier worden, net zoals op het plaatje, ben ik ondertussen met verkoper twee (en zelfs drie!) bezig om de goerami's van elkaar te onderscheiden. Die aan de linkerkant is toch wel mooier, maar is dat een mannetje of een vrouwtje? Ik voel me verantwoordelijk voor de juiste keus. Na lang gluren is de combinatie gevonden, een mooie man en twee nog mooiere vrouwtjes. Hoera!
Thuisgekomen hang ik braaf de zak met nieuwe aanwinsten in het aquarium, gooi om de tien minuten er een beetje water bij en wacht geduldig tot de temperatuur juist is. Mijn vriend besluit ondertussen maar even boodschappen te gaan doen en pas als hij weg is bedenk ik me dat het eigenlijk wel handig is als je het netje boven de emmer vasthoudt, terwijl de vissen voorzichtig uit de zak in het netje worden gekiept, dan kun je ze op een redelijk ontspannen manier in je bak laten. Nou ja, daar heb ik mijn vriend niet voor nodig, dat doe ik zelf wel even.
Ik zet een emmer neer, leg het netje erop, zodat ik de zak boven de emmer kan leeggieten en de vissen in het netje terechtkomen. Alles gaat goed, tot de laatste vis vanuit de zak zo ontzettend graag naar zijn (of haar?) uiteindelijke woning wil, dat die met een enorme megasprong naast mijn netje en emmer op de grond belandt. Ach hemeltje, mijn nieuwe aanwinst doet dingen die ik echt niet had gepland. Om te voorkomen dat deze asielzoeker van de grond in de convectorput belandt, spring ik finaal over de emmer met mijn netje in de aanslag. En ja hoor, deze intelligente vis lijkt mee te willen werken en springt tot mijn pure verbazing….het netje in! Snel in de bak en daar zwemt hij alsof er nooit iets is gebeurd, hij nooit een harde klap heeft gehad door zijn val, nooit last had van stress. Een topvis!
Ik voel me opgelucht, maar ook een beetje schuldig. Om mijn schuld wat af te kopen gooi ik een flinke lading Easylife filtermedium in de bak in de hoop dat het, naast al die andere plus-eigenschappen, ook helpt tegen vissenmishandeling.
Hèhè, alles weer normaal. Ik zit net op de bank, beetje bijkomen, ik trakteer me op een kopje koffie. Als mijn vriend met alle boodschappen thuiskomt zegt hij: "Jeetje, jij hebt ook niet stil gezeten, hè, de vloer gedweild! Actief hoor!" Ik heb hem in de waan gelaten. Elk mens heeft een complimentje nodig, toch?