Pasen 2002

Ik loop op een nogal commerciële braderie en zie in een stalletje de mooiste en grootste vazen die ik ooit heb aanschouwd. Eén vaas heeft de vorm van een wijnglas, 80 cm in diameter – over groot gesproken. Maar wat zie ik: in die vaas zwemmen piepkleine goudvisjes. In mijn hoofd staat ie al bij me thuis, uiteraard mét de visjes. Het transport is op z’n zachtst gezegd wat gecompliceerd, maar na een uur staat er iets decoratiefs bovenop mijn stereotoren. Mijn vijf visjes zijn levendig en dankbaar voor het voedsel dat ik ter plekke heb gekocht bij een dierenspeciaalzaak. Plantjes er bij en ik sta trots te kijken, nog niet beseffend dat zelfs een grote “kom� niet leuk is voor m’n visjes. Geen beschermende achterwand, steeds maar ronddraaien…...


Twee dagen daarna hoor ik ’s nachts een enorme klap. Ik schiet uit mijn bed en zie dat de vaas op de grond ligt, terwijl ik met blote voeten door een meer van water en scherven loop te soppen. Mijn kat zit schuldig onder de tafel. Spartelende visjes op mijn nieuwe vloerbedekking. Rennen naar de keuken, pan gehaald en de visjes een wat benauwd tehuis gegeven. De volgende dag een echt aquarium gekocht. De goudvissen, shubunkies, dikbuiken waarvan ik de naam niet weet en “telescoopjes� vinden hun nieuwe schuilhoeken geweldig, ze racen heen en weer. Ik vind me een dierenliefhebber.


Maar ze groeien als kool en in diverse boeken lees ik voor het eerst dat ze tóch weer in een te kleine bak zitten. Verdikkie, wéér een nieuwe bak? Tja, ik ben aan mijn visjes gehecht geraakt en koop een Juwel van 80 cm met een binnenfilter en, jazeker, echte verlichting! Ik lees over pomp, filters, verlichtingsuren, thermometer, waterchemie en voel me onder druk staan van de techniek. Ik rijd, volgens derden, goed auto, maar weet echt niet wat er allemaal onder de kap zit. Nu moet ik me verdiepen in witte watten, koolsponzen, zandbodem, tijdklok, kienhout en intussen zwemmen mijn visjes lustig voort. Niemand van mijn familie, vrienden en kennissen weet ook maar iets over aquaria, dus ik rommel als solist maar zo’n beetje met al die overweldigende informatie en probeer dat zo goed mogelijk op te volgen. De planten slaan aan, het kienhout geeft geen kleur af, want, ja ja, ik heb al geleerd dat je dit eerst in zout moet weken; ik begin me een professional te voelen!

Voor ik het besef ben ik in het bezit van een bibliotheek over vissen, want eindelijk weet iedereen in mijn omgeving wat ze ‘moeten’ geven voor mijn verjaardag, Sinterklaas enz. De Latijnse namen vliegen me om de oren. Helaas moet ik constateren dat diverse boeken nogal tegenstrijdig zijn ten aanzien van tips en adviezen, zodat ik ga zwerven langs allerlei Internetsites waar ik zinnige steun vind bij een aquarium-forum . Ik stel de stomste vragen en krijg onmiddellijk antwoord van ervaren en geduldige bakeigenaren. Mijn visjes krijgen daardoor een prachtleven. Ik krijg alles onder de knie en wil….méér. De verslaving zet in. Waarom ook geen trópisch aquarium?

Binnen een week staat er, bijna tot mijn eigen verbazing, een tweede Juwel in mijn huiskamer, nu van 1.20 m., met prachtig bol glas aan de voorkant en een Eheim buitenfilter. Dat moet een gezelschapsbak worden. Ik haal zand, sjouw met ik weet-niet-hoeveel emmers water, koop planten, nóg een tijdklok, verlengsnoeren, mooie stenen en sta te neuriën tijdens de inrichting. In dit stadium verklaren mijn vrienden me nu ongezouten voor gek. Twee bakken! Voor een vrouw!!! Ik denk: kletsen jullie maar over jullie politieke standpunten, voetbal, tv-programma’s, het weer enz. Ik ga door. Twee weken wachten, de bak slaat aan, het water is getest en goed. Nu wordt het spannend. Zes maanvissen komen bij me wonen en wat later – op advies van de winkel – diverse vissoorten als purperkoppen, goerami’s, neon tetra’s, platy’s, clownbotia’s en bijlzalmen. Maar….dan ga ik vreemd. Een andere winkel. Daar zegt men dat die “mooie vissen� die ik aanwijs heel goed in een zoetwaterbak kunnen…Argussen. Fout dus. Brakwater kan ik niet maken in mijn bak, de Argussen moeten eigenlijk weg, maar ik heb ze nog steeds. Van een aquariaan op Internet hoor ik dat hij al jaren Argussen heeft in zoetwater, waardoor ik me schijnheilig troost met de gedachte dat het bij mij dan ook oké is. Ook leer ik dat mijn lieve purperkoppen eigenlijk te druk zijn en dat neon tetra’s soms worden opgegeten door maanvissen. Ach, ach, wat ben ik nou toch allemaal begonnen!

Water verversen gaat in eerste instantie niet over rozen. Krachtig zuig ik aan mijn nieuwe slang en krijg een mondvol bakwater die ik van schrik doorslik. Oh jee, vissenurine in m’n maag! Maar ik ga moedig door en ben zo ijverig mijn bodem aan het schoonzuigen dat ik vergeet om naar mijn emmer te kijken, die al een tijdje gehoorzaam staat over te stromen, zodat mijn nieuwe pantoffels van kleur veranderen.

Maar na een half jaar zwemt alles nog even rustig rond. Totdat een goerami verliefd is geworden en een schuimnest maakt, terwijl zijn vrouwtje geen enkele interesse heeft. Oorlog in de bak. Alle vissen continu in een hoek gedreven, paniek. Ik bel “mijn� winkel en ik krijg het advies: doe die goerami twee dagen in een emmer en haal het schuimnest weg. Zo gezegd, zo gedaan. Laat ik maar niet uitweiden over de vangst van mijn goerami, hij vloog als een raket door de bak, maar werd heel rustig in mijn emmer. Deksel er op, daarop nog een grote straatklinker, want mijn katten zijn niet te vertrouwen. Wat ben ik toch goed met al mijn voorzorgsmaatregelen! De volgende morgen in nachtponnetje meteen kijken hoe mijn sexy goerami het maakt. Deksel en steen liggen op de grond, naast een paar witte graatjes. Een kat heeft alles van de emmer afgeschoven. Op schrift vloek ik niet, maar nu schalt het even door mijn huis. De kat slaapt nu al maanden bovenop de bak, lekker warm (denk ik), maar vermoedelijk wachtend op de volgende snack.

Een week daarna de dekkap van de bak er afgehaald, zandbodem afhevelen, water verversen. Ik buig me ijverig over de bak en voel plotseling iets bewegen in mijn bloes. Een bijlzalm is daar ingesprongen. Rennen naar slaapkamer, bloes uit, bijlzalm op bed, kat erbij, kat wegjagen, netje halen, bijltje in netje en plons, terug in de bak, hij overleeft zijn avontuur. Pffff.

Ik hoor veel over voedertabletten, dus koop ik een busje. Met een tablet in mijn hand ga ik te water. Tot mijn stomme verbazing gaat een maanvis op mijn hand zitten. Een circusact! Komkommer blijkt ook favoriet te zijn, ik gooi een schijfje in de bak en dat blijft als een wiel staan. Mijn clownbotia’s en goerami’s eten alles op, behalve de schil. En wat zie ik? Mijn platy’s zwemmen door de hoepel. Ik kan inderdaad in een circus gaan werken.

Mijn mooie planten verliezen hun bladeren, het lijkt wel herfst. Ik zie dat mijn twee Argussen geen plant meer heel laten. Ik hoor dat een gekookt spruitje of een blaadje sla wonderen doen. Ik doe één spruit in een pannetje en zet het op het gas. Ik ga verder met mijn werk en ruik na een half uur een reuze stank. Spruit verkoold, plus pan. Tweede spruit gekookt, afgekoeld en de Argussen gaan ermee voetballen. Derde circusact.

Mijn platyvrouwtje krijgt kinderen. Nou já, dit vind ik zo geweldig dat ik alle vissen trakteer op beschuit met muisjes, oftewel een lekker voedertabletje. Feest in de bak. Feest….? De meeste kinderen zijn na een dag al verdwenen, maar de slimste blijven leven en kleuren felgeel. Trots vertel ik aan vrienden dat ik baby’s heb. De reacties zijn nu wat minder kritiekvol, ze beginnen me met enig respect te behandelen. Ik vertel ze niet dat de witte stip ook al langs is geweest – gelukkig na een behandeling weer verdwenen.

Tot nu toe stelde ik al mijn vragen (en dat waren er heel wat) aan “dat� forum op Internet en leerde ik ook enorm veel van de vragen van anderen. http://www.Venividivissie.nl. Sympathieke mensen die zich zorgen maken over en meeleven met mijn ‘problemen’ en die zoveel ervaring hebben dat ik daar lang op heb geleund en af en toe nog doe..

En hier zit ik nu, met twee prachtige bakken, met gezonde vissen, met goed groeiende planten en met een verslaving die ik nooit meer kwijt raak. Ik ben er nog niet, kan me nog steeds niet een volleerd aquariaan noemen, zal wel nooit gebeuren, maar sinds kort ben ik lid geworden van de vereniging Aqua Verniam. Om verder te leren, te vergelijken, te….van alles. In een moment van verstandsverbijstering heb ik me opgegeven voor de huiskeuring. Doodeng! Van tevoren zal ik alle foute plantjes verwijderen, stiekem er wat nieuwe bijzetten, de bodem en filter schoonmaken, alg van het glas schrapen, alle stekkers wat verstoppen en dan maar hopen dat….eh….. Ach, ach, ooit kocht ik een grote vaas met piepkleine visjes als simpele “decoratie.� Ik kom er nooit meer van af.

2007, vijf jaar verder.
Veel bijgeleerd. M’n maanvissen hadden nooit in mijn bak gemogen, dus weggegeven. Vissenbestand verandert, zeg maar aangepast. Waterchemie onder de knie. CO2-installatie gekocht. Enzovoort. Wat zei ik? “Ik kom er nooit meer van af�. Nee, het wordt steeds erger!